Oldukça yorucu bir günün ardından deniz yoluyla eve dönüyorum.
Hava bir hayli rüzgarlı, oysa sabah ne güzeldi. Pencereden bakınca güneşin pırıltıları arasından bana göz kırptığını sanmıştım bir an için bile olsa.
"Merak etme" diyordu güneş bana "Herşey iyi olacak." ya da ben öyle sanmıştım her nedense...
Şimdi ise ne güneş, ne de içimi ısıtan başka bir şey.
Deniz, sinirli belli ki. Bir o yana, bir bu yana savuruyor bizi.
Ya da, o da yorgun ve üzgün benim gibi.
Düşünüyorum, acaba diyorum şu anda hissettiğim dev dalgalar benim içimdekiler mi? Yoksa kabarıp duran dışarıdaki deniz mi?
Gidip duruyoruz bilmeden, gerçekten hangimiz en çok incinen.
Dışardaki deniz mi, içimdeki ben mi?
cok guzel bir yazi nilufer'cim... seninle bir huzunlendim...
YanıtlaSil